Eros en thanatos

Heel die episode ebde gezapig weg in de vloed der tijden.
Iedere keer als ik kon, passeerde ik aan het pleintje.
Eerder had ik me voorgenomen dat, als heel dat ontwerp niet écht gelukt was, awel, dat ik dan altijd in een wijde boog dat pleintje zou vermeden hebben.
Maar ik kon er goed mee leven.
En mensen spraken mij aan: die wolk was een soort mijlpaal geworden.
Ze zeiden dan: neem de Brusselse Steenweg, en aan de Garage Renault neem je links of rechts, al naargelang van waar je komt, en aan de wolk sla je af...
Om de mensen in verwarring te brengen en toch niet te zeveren.
Op een avond passeer ik er weer.
Er is een jonge gast, een jaar of zestien, schat ik, die met een stuk beton aan het zwaaien was dat losgekomen was rond de inplanting van het Fredje (en bedoeld was om geen gras te laten groeien rond dat ventje. U moet weten dat de dienst Plantsoenen grasmaaiers gebruikt met een soort slingerlint, om de perkjes af te grazen, en dat daardoor de schoentjes van het Fredje al serieus gehavend waren).
Hij schopte eerst het zadel van het fietsje scheef en sloeg toen met het beton op het Fredje in.
Mijn eerste reactie was die gast naar de keel grijpen.
Maar toen sprak iemand tegen me (was het een engel?): laat maar, creatie en destructie horen samen, liefde en dood, goed en slecht. Zo zit het leven in elkaar.
Ik kon ook de pijn van die jongen zien. Hij was zo onbegrepen.
En wie ben ik om daar zomaar een vrolijk beeld neer te zetten, en verder mensen te negeren die verwaarloosd worden.
Het hoort bij het leven, bedacht ik bij mezelf.
En ik kon daar goed mee leven.