Een lang verhaal

Om een lang verhaal lang te houden, zal ik stukken uit mijn reisdagboek plaatsen, om heel de voorgeschiedenis van Fredje te vertellen.


Na mijn lagere humaniora wilde ik de kunsthumaniora in St.-Lucas Gent volgen. Maar dat mocht niet van mijn moeder, ik moest eerst een 'normale' humaniora volgen. En daarna nog liefst een normale studie, zoals onderwijzer, of zoiets. Maar als 18-jarige trok ik autoliftend naar Gent en schreef me in. Omdat ik geen tekenbasis had, volgde ik eerst een voorbereidend jaar, waarin alle technieken aan bod kwamen. Dan naar de richting publiciteit-fotografie.
Maar mijn technische kwaliteiten waren nog niet goed genoeg, en ik diende te verhuizen naar de richting monumentale kunsten. Dat was een amalgaam van een beetje vanalles, het voornaamste was dat je het goed kon uitleggen. Hetgeen van pas kwam. Het was de tijd van de 'conceptuele kunst': het idee was belangrijker dan de uitvoering...
Maar ik wilde absoluut geen kunstenaar worden. Dat stond zo een beetje gelijk met in de goot gaan liggen.
Ik nam een kunstgalerie over en begon daar ook antiek bij te verhandelen, allez, ik was een kunst- en antiekhandelaar geworden.
Mooi gezinnetje, twee kindjes.

1995
45 jaar: midlife crisis!
Ik ging alleen wonen. Twijfelde tussen schilderen en schrijven.
Maakte wat schilderijtjes, wolken.
Eerst landschappen met wolken, later zonder landschappen.
Maar die schilderijen waren leeg. Ze leefden niet. Er zat geen ziel in.
Crisis! Was ik wel een kunstenaar?

1999
Ik besloot te doen hetgeen veel kunstenaars voor mij gedaan hadden: naar Italië, het land van de hergeboorte: de renaissance. Met de fiets en een tentje. Dàt zou me de tijd en de inspiratie geven om mezelf tegen te komen, en eens een goed gesprek met me te hebben.
Toeval of niet, mijn lievelingsbroer was ook zinnens naar Italië te trekken, de Abruzzen, met zijn campingcar. Ik kocht een fietsrek, snoerde mijn fiets op zijn achterwerk en schreef mezelf in als chauffeur van dat gemoedelijke gezinnetje.

12/07/1999
Garda Meer
Heel de nacht gereden.
An wordt wakker.
'Waar zijn we al?'
'Trentino'
'Amaai, da's niet ver van het Garda Meer, daarheen!'

13/07/1999
Om het fietsen wat gewoon te worden beloof ik vlees te gaan halen voor de BBQ.
Geen beenhouwer te vinden. Ik stap een winkel binnen en probeer uit te leggen dat ik vlees wil. Maar hoe zeg je dat nu in het Italiaans? Ik sta daar in mijn arm te bijten en te smekken, en die man zijn ogen worden steeds groter.
'Nicht verstanden', zegt hij.
Haha, hij spreekt Duits!
'Fleish, Würste!"
Hij wijst naar een baantje, de bergen in, dat zo steil is als de torens van de Dom van Keulen.
Dan maar teruggereden van waar we kwamen, ik had zo'n 10 kilometer terug een supermercado gezien.
Alles diepvries. Weer naar de camping. Alles prima.

14/07/1999
Emilia Romagna
Parco Naturale
Tentje opgeslagen in dit natuurpark, vrij gecampeerd.
Wel goed gaan eten: morgen is het An en mijn verjaardag.

15/07/1999
Toscane
Firenze
Lamporecchio
Camping Barco Reale
Overleg. Morgen trekken ze er vandoor. Dan sta ik hier alleen.
We nemen de kaart van Italië, ik laat mijn wijsvinger een looping maken en punt hem op een plaatsje: Castel Giorgio. Dààr spreken we af op 04/08 om 14h aan de kerk.
Negentien dagen om eens met mezelf alleen te zijn.
49 jaar, wat te doen met mijn leven?

Firenze.
16/07/1999
Lamporecchio
Camping Barco Reale
Daarjuist afscheid genomen. Wasje gedaan. Er zijn 4 Italiaanse madammen met twee tentjes toegekomen, die zich naast mij installeren. Dat betekent tetten en tetteren...

17/07/1999
Het is weekend, er zijn veel tenten bijgekomen. Mijn eerste koffietje gemaakt op mijn mini-vuurtje. En dan mijn eerste maaltijd: pasta met truffels, lekker! En de fles Italiaanse Cabernet die Johan cado deed: ook lekker! Het leven is simpel als het mooi is, en misschien ook omgekeerd.
Vannacht heb ik héél intens gedroomd. Het ging over een meisje dat ik vroeger kende, een zachtaardig blondje met een sterk karakter. In mijn droom deed ze iets in het toerisme. Ze moest het stadhuis versieren, en ze vroeg me om haar te helpen. Ik moest tralies wegnemen, zodat ze betere foto's kon nemen. Maar dat lukte niet goed. De tralies waren van smeedijzer en ik moest toestemming vragen aan een ambtenaar, maar niemand voelde zich bevoegd om een beslissing te nemen.
Dan had ik een droom waarin ik mensen ging bezoeken, in heel gewone wijken en huizen in de middenklassebuurt van bungalow's. Ik moest er iets doen met schilderijen en kaders.
En dan een droom waarin ik deelnam aan een soort natuurritueel met een zeer vredige stemming en een allesoverheersende beige kleur.
Al slapend besefte ik hoe echt het is op de grond te slapen. Ik duwde mijn matras weg en voelde het echte contact met de aarde. Zo moest het zijn: aarding, zodat alle negatieve energie kon wegvloeien.
Ik heb 12 uur geslapen.
Nu zal ik rustig worden.