Er wordt vergaderd. Een actieplan wordt opgesteld.
Foto's worden genomen, journalisten vragen ons de pieren uit ons oren.
Wat ben ik blij dat ik mijn dochters hierin betrokken heb. Ze zijn de ideale bliksemafleiders voor mijn timide zelf.
Op een ijzige dag sta ik te poseren op het bewuste pleintje met mijn fiets in de hand. De fiets die nog heet is van zijn Toscaanse ritten. Ik zit een koffie te drinken met een journaliste in een café rechtover het stadhuis. Ik vraag nog: hoe zal ik u herkennen?
Heel gemakkelijk zegt ze, ik ben een Chinese.
In januari 2000 wordt op het St.-Baafsplein een tentoonstelling gehouden met de ontwerpen van alle 97 deelnemers. Die hangen op aluminium installaties.
De dienst Kunsten weet van aanpakken.
Tegelijk is er de officiële overhandiging van de cheque die ik won, in de schouwburg NTG, uit de handen van de nu al legendarische burgemeester Frank Beke.
Weer buiten heb ik handen en voeten te weinig om mijn ontwerp uit te leggen.
Het geeft me ook de kans om de andere ontwerpen te bekijken. De meest bizarre inzendingen.
Een reuzengrote mol met vlag, een beeld van een koe, schaap en geit aan een ronde tafel, een waslijn met kousen van buurtbewoners, een knuffelmuur met persoonlijke objecten van buurtbewoners, twaalf zuilen met een stukje haar van de buurtbewoners op de top, een sculptuur van een kip met draaibaar hoofd, struiken gesnoeid in de vorm van een auto...
Op het pleintje zelf wordt ook een installatie geplaatst met mijn ontwerp erop. Beste buurtbewoners, hier komt binnenkort een kunstwerk te staan geheel en al ter uwe eer. Er zijn er vele die denken dat die installatie het kunstwerk zelf is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten