Mannen maken plannen

Die cheque valt eigenlijk wel mee.
Die reis die ik op het oog had komt er aan. Ik ga samen met mijn jongste dochter naar Brazilië, op bezoek bij mijn broer die daar al dertig jaar woont.
Het is een heerlijke Paasvakantie.
We reizen via Rio, waar hij een villa heeft, en waar 's nachts de geweerschoten te horen zijn van de rivaliserende drugsbendes in de favella's, naar Recife waar hij woont, en talloze andere wondervolle plaatsen en locaties.
Ondertussen maak ik voortdurend schetsen en aquarellen van dat ventje dat ik Fredje noem.
Hoe zal Fredje er eigenlijk uitzien?
Maar dat Fredje, is dat eigenlijk niet mijn eigen zelve ik?
En hoe zal ik die wolk maken...
Het budget dat mij door de stad wordt toegeëigend bedraagt slechts 12.500 euro, alles inbegrepen, ook BTW.
Daar moet een man met een commerciëel verleden sponsering voor kunnen krijgen.
Ik besluit dat die wolk zal gemaakt worden in roestvrij staal, inox, dat ik zal drijven, marteleren, hameren en slaan tot ik de juiste vorm heb. De staalfabriek Sidmar, nu Arcelor en nog strakser Mittal, zegt me initiëel toe dat ze het staal wil schenken.
Een roemrijke toekomst ligt wijdbeens op me te wachten...

Plots wereldberoemd

Er wordt vergaderd. Een actieplan wordt opgesteld.
Foto's worden genomen, journalisten vragen ons de pieren uit ons oren.
Wat ben ik blij dat ik mijn dochters hierin betrokken heb. Ze zijn de ideale bliksemafleiders voor mijn timide zelf.
Op een ijzige dag sta ik te poseren op het bewuste pleintje met mijn fiets in de hand. De fiets die nog heet is van zijn Toscaanse ritten. Ik zit een koffie te drinken met een journaliste in een café rechtover het stadhuis. Ik vraag nog: hoe zal ik u herkennen?
Heel gemakkelijk zegt ze, ik ben een Chinese.
In januari 2000 wordt op het St.-Baafsplein een tentoonstelling gehouden met de ontwerpen van alle 97 deelnemers. Die hangen op aluminium installaties.
De dienst Kunsten weet van aanpakken.
Tegelijk is er de officiële overhandiging van de cheque die ik won, in de schouwburg NTG, uit de handen van de nu al legendarische burgemeester Frank Beke.
Weer buiten heb ik handen en voeten te weinig om mijn ontwerp uit te leggen.
Het geeft me ook de kans om de andere ontwerpen te bekijken. De meest bizarre inzendingen.
Een reuzengrote mol met vlag, een beeld van een koe, schaap en geit aan een ronde tafel, een waslijn met kousen van buurtbewoners, een knuffelmuur met persoonlijke objecten van buurtbewoners, twaalf zuilen met een stukje haar van de buurtbewoners op de top, een sculptuur van een kip met draaibaar hoofd, struiken gesnoeid in de vorm van een auto...
Op het pleintje zelf wordt ook een installatie geplaatst met mijn ontwerp erop. Beste buurtbewoners, hier komt binnenkort een kunstwerk te staan geheel en al ter uwe eer. Er zijn er vele die denken dat die installatie het kunstwerk zelf is...

Het oordeel van de jury

Het ontwerp getuigt van een frisse, eenvoudige benadering die aanleunt bij volkskunst. Het ontwerp heeft geen pretenties en KUNST wordt op een voor deze locatie juiste en evenwichtige manier gerelativeerd. Het groot gevoel voor subtiel detail en afwerking overtuigt de jury dat bij uitvoering de kitsch ruim artistiek overstegen wordt. Het ontwerp is beminnelijk en zal zowel door volwassenen als kinderen uit de buurt gemakkelijk toegeëigend worden.

Oei, laureaat!

Mijn ontwerp, met alle technische, financiële en filosofische gelaagdheden zat sterk gestructureerd in elkaar. Hetgeen niet kan gezegd worden van mezelf. Alles zat in een map, en het zag eruit als een catalogus van een vertegenwoordiger van gasboilers. (Ook dàt niet...). Ik ging het persoonlijk afgeven in de Veldstraat, het adres van de Dienst Kunsten, een indrukwekkend herenhuis, nuja, indrukwekkend, ik heb zelf lang in een herenhuis gewoond.
Eind oktober, ik kom van mijn werk, het is al donker. Telefoon.
'U spreekt met D.P. van de dienst Kunsten van de stad Gent. U bent laureaat van de wedstrijd 'Kunst in de Buurt'!
...
'Hallo?"
Heu, ja, euh...
'Proficiat!'
ajaa, euh
'Het lijkt wel alsof je niet blij bent...'
Wel, betekent dat dat ik mijn ontwerp ook moet maken?
'Aja, natuurlijk!'
Jamaar, ik woon op een appartementje, ik heb geen atelier.
Mijn ontwerp is 4 meter hoog, 4 meter lang en 2 meter breed, ik kan ik dat hier niet maken!
'Ge moet u geen zorgen maken, de jury was zo enthousiast van uw ontwerp dat het koste wat het kost moet uitgevoerd worden. Je krijgt alle technische middelen van de stadsdiensten ter beschikking. Technische dienst, dienst wegenwerken, dienst faciliteiten, juridische dienst,... Dat is geen probleem!'
Allez bon, de stad Gent heeft een jaarlijks werkingsbudget van 100 miljoen euro. Daarmee zal ik wel toekomen. En die D.P. lijkt me een enthousiaste en toegewijde vrouw.
'Waarom lijk je zo ontgoocheld?'
Wel ik had eigenlijk meegedaan met het oog op de tweede prijs, die bedraagt 900 euro, en daar zou ik dan mee op vakantie gaan.
'Zég, zotteke, begint er al maar aan, geen tijd meer te verliezen!'
Bedankt en tot ziens...

Mijn ontwerp

Aangezien ik wolken schilder, is het evident dat mijn ontwerp een wolk zal zijn.
Die is vastgeraakt tussen de drie boompjes.
Heel speciaal en uniek.
Maar hoe moet ik dat uitvoeren?
Tja, niets aan te doen, die zal op een paal moeten staan! Weinig romantisch...
Dan moet ze maar gecamoufleerd worden. Met een struik.

Maar wacht eens...
Daar zit een wonderbaarlijke symboliek in!

Wolken brengen water over het land.
Zonder wolken zou de aarde alleen bestaan uit woestijn en oceaan.
Wolken zijn het symbool van vruchtbaarheid.
Zonder wolken géén mensen, dieren en planten.
Wat een mooi idee...
Ik maak van dit ontwerp een prachtig symbool van vruchtbaarheid.
Onder die wolk monteer ik een koperen regenafvoerpijp, en daaronder plant ik een struik.
Duidelijker kan het niet zijn, iedereen kan dat snappen.
En ondertussen is die lelijke paal onzichtbaar, dat komt goed uit.

Maar er is iets dat ontbreekt.
Het geheel heeft eigenlijk weinig verhaal. Het lééft niet. Daar moet iets bij.

Dat pleintje ligt op een kruispunt van vijf straten en wordt nogal veel gebruikt om de drukke Brusselse Steenweg te ontwijken. En het is een kinderrijke buurt.

Lap! Ik ga daar een kindje bij zetten. Een ventje dat naar die wolk kijkt.
Energie volgt altijd de aandacht. Als je naar iets staat te kijken zullen voorbijgangers daar ook naar kijken...
En ik geef dat ventje een fietsje. Hoe sympathiek.

Mijn ontwerp is compleet.

De wolk vier meter hoog, vier meter lang, twee meter breed.
Dat ventje een meter twintig, en het fietsje, awel, een écht fietsje. Dat is gemakkelijker.

En nu: tekenen en schilderen!

Het leven, deel 2

Terug thuis feliciteer ik mezelf met mijn moedige beslissing: een leven in dienst van de kunst.
Ik koop me een stel goede borstels, een volledige set kleurverven, uitstekende doeken en tutti quanti. Aan de kassa zie ik een foldertje liggen: Prijsvraag voor ontwerpen "Kunst in de Buurt", een sociaal-artistiek project van de Dienst Kunsten van de stad Gent.
Het boek over Tibet met al dat bijgeloof, aanwijzingen en orakels speelt door mijn brein: dit is een teken aan de wand. Ik word geroepen.

De bedoeling van de wedstrijd was van kunstwerken nader tot de buurtbewoners te brengen. Daartoe hadden ze vijf locaties uitgekozen waar een kunstwerk kon geplaatst worden, of een artistieke ingreep kon gebeuren, eventueel tijdelijk.

Een van die pleintjes, ligt op het kruispunt van de Frederik Burvenichstraat, de Ankerlaan en de Oude Brusselseweg. Er staan drie boompjes op.
Ik passeer daar twee keer per dag, om naar mijn werk te rijden.
En iedere keer denk ik: als daar nu eens een wolk tussen die boompjes zou zijn blijven steken...

De uiterste datum voor inschrijving is 1 oktober 1999.

Mijn dochter Nara werkt op de Dienst Toerisme, en iedere middag gaan we ergens iets eten tijdens haar lunchpauze. Een leuke tijd. Die ik vergal door altijd maar weer over mijn plan te praten: meedoen met die wedstrijd.
Telkens zit ik schetsen te maken van een ontwerp.
Ze heeft meer ogen voor de zon dan voor mijn wolken.
Tja, haar vader was al zot, en het is nog verergerd...

Einde van een lang verhaal

02/08/1999
Capodimonte

Veel gelezen, weinig geschreven.
Zondag was ik nog eens naar het winkeltje met de blitse meisjes gereden. Iemand claxonneert, tja in Italië gebeurt dat meer, maar het is Johan. Ze gaan een goed plaatsje zoeken om te camperen.
In de namiddag ging ik hen zoeken. Er was me al een aardeweg opgevallen die steil naar boven liep en waar je ongetwijfeld een mooi uitzicht had op het meer.
Wat verscholen achter een rots stond een Alfa te wippen met een koppel in, dat dingen deed die door de paus verboden zijn. Wat verder naar boven zie ik een camper staan, het zijn ze.
We brengen samen de dag door, maar 's avonds lig ik alweer vroeg in mijn tentje. Een hond blaft eindeloos tegen zijn echo die over het meer galmt. Een Italiaans koppeltje links stopt niet met zijn parlando, waarop een Duits koppeltje rechts in verregaande staat van wijn begint te lallen. Ik overweeg van mijn hoofd eens uit mijn tent te steken en 'Ruhe' te roepen, of het meer bekende 'Scheisse!', maar toen bedacht ik dat iedereen wellicht wakker lag van mijn gesnurk.
Ik steek dan maar Mozart in mijn walkman.

04/08/1999
Gradoli
Camping 3 Gradini

Inderdaad, zo leer je nog Italiaans: het is een zeer gezellige kleine camping met drie niveau's tegen de rotswand opklimmend.
Gisteren was een uitstapdag met de camper: Orvieto, een heel mooie kerk, kitch, maar mooie kitch. En het beeldenpark van Bomarzo, heel speciaal.
s' Avonds BBQ, en na de wijn mijn tentje opgezet in een tarweveldje. Het regent heel de nacht en ik lig weldra in een plas. Geen oog meer dichtgedaan. Wat een ellende. Alles was nat.
Vandaag geniet ik weer van de rust en het uitzicht op het meer en een paar mooie campeersters waarvan er ene altijd vriendelijk goeiendag knikt als ze te pas en te onpas voorbij loopt. Ik zit evenwel met mijn gedachten in Tibet.

06/08/1999
Lago di Garda

We zijn weer in dezelfde camping die we op de heenreis hadden.
Gisterenavond had Johan een afspraak met een koppel vrienden, en we aten samen een overheerlijke forel. Die man ken ik al jaren van zien, en zijn vrouw blijkt dezelfde richting gevolgd te hebben als ik: monumentale kunsten. Ze geeft les.
Het is het einde van mijn zoektocht. Ik sta weer op het punt dat ik 22 jaar ben en moet kiezen tussen kunst en commercie. Toen koos ik voor commercie, en nu staat mijn besluit vast, ik kies voor kunst.

Vader overleden

27/07/1999
Chiarone

Vanmorgen een appelflauwte. Ik raak amper nog recht.
Ik herken het meteen. Een tekort aan zout. Ik heb dat al eens gehad in de fameuze zomer van 1976. Twee maanden zon. Ik moest van de dokter een fles Vichy Célestin drinken per dag. Maar ik heb in mijn EHBO - zakje een paar porties ORS. Tegen deshydratatie.
Alles ingenomen met nog wat flessen sportdrank.
Ik lees verder in de Trotter. De geschiedenis van Italië. En van de kunst. En dat de Renaissance het afscheid betekende van de kunst in dienst van de religie, en het begin van de kunst ten dienste van de schoonheid.
't Doet me weer aan smakeloos denken.
Op naar het MASK: museum van actuele schone kunst.

28/07/1999
Lido di Tarquinia

Niet ver moeten rijden vandaag. 30 km.
Ik plant mijn tentje onder een dreef met parasoldennen. Mooie camping, weinig volk. Vooral Romeinen. Vreemd, onder die bomen waait een koele wind.
Als je in de zon gaat staan is de hitte niet te harden.
In Tarquinia zelf is er een belangrijk museum van Etruskische kunst, lees ik overal.
Dat zou ik wel eens willen zien.
Morgen rijd ik naar Bolsano, een trip van 40 km en het laatste deel flink bergop.
Onderweg zal ik een wijs stadje tegenkomen: Toscania. Ook bezoeken!
En ook nog te bezoeken: Bomarzo, niet ver van Bolsano, maar moeilijk te bereiken met de fiets, héél steil. Een park met zeer vreemde 16de eeuwse beelden. Een Nederlandse schilder, C. Willinck heeft zich op die beelden geïnspireerd, en er hangt een werk van hem in het Museum van Schone Kunsten in Gent. Ik ken dat werk. Heel aparte sfeer.
Het was 19h, ik zat te bedenken: Johan zal zijn GSM aangezet hebben. Even bellen.

Vader is dood!
Ik heb heel de week aan hem gedacht. Echt gedacht, vandaag nog.
Wat een stom leven heeft die gehad. Zes kinderen. Na zijn scheiding wilde niemand hem nog zien. Vereenzaamd is hij naar het hospitaal gestapt en is er drie dagen later gestorven.
Hoe stom...
Vanavond vertrekt Johan om me te komen opzoeken. Het is gemakkelijk te vinden. We kunnen dan eens napraten.

29/07/1999
Lido di Tarquinia

Johan stond al op de parking 's morgens. Heel de nacht gereden.
Dan maar samen naar dat museum in Tarquinia. Schitterend. Echt de moeite waard!
Onvoorstelbaar mooi. 'k Moest dikwijls aan het smakeloos denken.
Dan op het strand beginnen lezen in mijn tweede boekje: Zeven jaar in Tibet.
Het begint te regenen.

30:07/1999
Capodimonte

Afscheid genomen van An en Johan. Ze gaan nu op hun beurt de plaatsjes bezoeken waar ik gepasseerd ben. 50 km voor de boeg. Wind op kop. En wat voor wind! Een baantje dat voortdurend stijgt. De zon staat weer heet. Ik voel dat het niet gemakkelijk zal zijn vandaag.
Eens het middeleeuwse stadje Toscania gepasseerd, mooi!, wordt het steeds steiler.
Ik zie een pijl staan: Agritourismo. Daarheen. Ik hou dit anders niet uit.
Een lange stofferige weg met keiën. Ik sukkel naar een oude boerderij met een nieuwbouw en een veldje waar tenten kunnen staan. Ik bel beschroomd aan op een uur dat siësta's gevierd worden. Ze zegt onmiddellijk 'NO' op mijn vraag: 'possibo campegare qui?'
'Oe', zeg ik, 'agritourismo qui?'
'Si' zegt ze, 'ma NO!'
Tja, vrouwen.
Heel die stoffige grintweg weer teruggereden, wild zwaaiend met mijn armen voor de boerenvliegen die in mij een malse biefstuk zagen.
Dan zie ik een bordje met 'Marta', eindelijk weer beschaving, en wat verder kom ik toe in Capodimonte. De eerste camping die ik tegenkom rijd ik binnen.
22000 lire, trè notte, niet duur. Onmiddellijk pagare.
Jamaar zeg ik, kan ik een bonnetje krijgen dat ik betaald heb? Je krijgt dat als je vertrekt zegt die felle mama met vurige ogen. Jamaar zeg ik, hoe weet je dan dat ik betaald heb? Iedereen heeft hier betaald, zegt ze.
Italië, wat een mooi land.
Ze legt me uit hoe ik a destra en a sinistra moet rijden naar de dichtsbijzijnde market te rijden.
8 km om een liter melk te kopen!
Johan en ik maken en nieuwe afspraak. Hij komt ook naar het meer van Bolsano. 't Lijkt hem een leuke plaats en het is ook zo. Hij komt maandag, nu zijn we vrijdag.
Voor mijn tentje campeert er een circusartist, met een heel speciaal nummer: 'het geheim van de cobra'. Hij oefent voortdurend met zijn trucs. Het geheim van de cobra heb ik niet ontdekt.

31/07/1999
Capodimonte

Ik heb een klein winkeltje ontdekt. Het wordt uitgebaat door twee héél mooie vrouwen. Ik koop me een dagloon, en die madammen steken dat allemaal in een futiel zakje. Het begint me gevaarlijk te scheuren, zo slingerend aan mijn stuur. Ik kan niet anders dan dat onnozel zakje in mijn handen te houden. Even stoppen.
Een hels geschel achter mij. ik kijk om: een politieagente op een scooter. Wat een mooie vrouw zég! Ik vraag met mijn ogen wat er scheelt.
Het is verboden te parkeren hier, zegt ze.
Parkeren? Met een fiets?
Mooie ogen, zég.
Ik vertrek weer met mijn fiets, en dat zakje alsof het een baby is.
Ik lees verder in dat mooie boekje.
Er komen veel jonge mensen toe. Het is zaterdagavond, en vele Italianen hebben schone Duitse meisjes versierd.
Ik stort me op mijn goede vriendin Marianne Faithfull.

Bedenkingen

Het zal zijn zoals Lieve van de Argentijse Tangolessen zei op de afscheidsdrink in café de Muze: je kan er niet van weglopen.
Ik had verteld dat ik zo'n hekel had aan Jan Hoet en zijn Smak. Smakeloos zeg ik altijd. Ik opperde het idee dat er naast het Museum voor Schone Kunsten en het smakeloos, ook een Museum van Hedendaagse Schone Kunst zou moeten zijn. Met de klassieke technieken. Nu wordt kunst gepromoot zoals de zogezegde kunstkenners die graag zouden willen zien. Er bestaat toch ook geen voetbal van voetbaljournalisten!
Ik ben niet geschikt om deze discussie aan te gaan. Schilderen is tonen, en kijken is zien. Punt.
Ik dacht na over de kunstenaars die ik vroeger in mijn galerie gepromoot heb. Echte kunstenaars. Geen charlatans. Er zat daar in de Muze een kunstenaar die mijn emotioneel betoog volgde. Een echte colorist. En waarmee hield hij zich bezig? Met projecten. Projecten! Schilderen gvd! De mens schildert al 30.000 jaar. Waarom zouden we ermee ophouden? Ten aanval!
(de wijn trok op niets, maar hij was goedkoop)

20/07/1999
Cecina

60 km gefietst van Pisa naar hier. Langs Livorno gepasseerd. Warm! Mijn stuur hing vol zakken met flessen water. Ook warm. Aan rode lichten stond er een Ferrari links van me en rechts stond een Porsche, maar iedereen keek naar mij. Tja, ik zweette als een Turk in een hammam. Je zag de mensen denken: dat daar nog geen vakbond voor bestaat om het te verbieden.
Ik wilde eigenlijk verder naar het zuiden rijden, maar ik had niet goed op mijn kaart gekeken, en belandde in een militair domein. Terugkeren! Vanuit mijn tentje kan ik het eiland Elba zien. Nog eens goed op de kaart gekeken, Elba wordt geschrapt, je bent nog maar aan land of het begint al te stijgen.
's Avonds denk ik nog eens na over mijn zoektocht.
Ik bedenk dat schilderen, schrijven, dichten een onaangename stiel is. Zoals een frigo warmte moet afgeven om koud te kunnen zijn. Schoonheid maken doet pijn. Pijn van het kwade dat overwonnen moet worden. Daarom leeft de mens nog altijd: omdat uit het kwade en het slechte altijd weer het goede en het schone tevoorschijn komt. En om dat mooie te maken moet je ploeteren in modderpoelen van kwaad. Wil ik dat eigenlijk wel? Het doet alleszins pijn. Ik zie de onafgewerkte schilderijen voor me, die ik verberg achter mijn deuren. Ze missen nog dat éne. Kracht, bezieling, beleving, echtheid, energie, tragedie, passie, dood en schoonheid, liefde en eros. Het is een harde strijd waar alleen de toeschouwer iets aan heeft. De kunstenaar blijft alleen. Kunstenaar, wat een stom woord, een brug of een viaduct wordt ook een kunstwerk genoemd.
Ik heb nog twee weken tijd om te beslissen, ga ik nu schilderen, ja of neen.
Ik word nog zot. Ik wil geen strijd, ik wil niet presteren, ik wil niet afzien. Ik wil genieten, maar ik wil ook niet gaan kijken naar de werken van artiesten die het wel gedaan hebben, zomaar gratis, gaan stelen en genieten van hun pijn.
Ik kon vandaag al twee keer doodgereden zijn met mijn fiets, maar ik leef nog...

21/07/1999
Piombino

Leuke camping. Veel jonge mensen. De disco staat hard, mijn cassette met Mozart staat op max. Heel inspirerend, maar ik ben vergeten waarvoor.
Ik bekijk mijn reisroute eens op mijn gemak. Er hangt een reliëfkaart van de streek aan de market. Mijn bestemming lig niet ver van het meer van Bolsano. Dat ligt op een heuvel van 840 m hoog. Zéér steil. Ik zal meer naar het zuiden moeten rijden en een pad nemen dat genadiger is. Dat komt goed uit, zo passeer ik het dorpje Capodimonte, het doet me denken aan antieke beeldjes. Tof!
Ik ontdoe me weer van ballast, al mijn vuile was en een tekenblok. Gelijk of ik hier zin zou hebben om te zitten tekenen. In die hitte!
Verder gelezen in mijn boek. Het gaat over mensen, levens, idealen, geloof hoop en liefde, overwinning, list, hinderlaag, nederlaag, moed, zwakte, bravoure, stompzinnigheid. Alles, het leven zelve.
Ik observeer een Zwitser met zijn Algerijnse vrouw en twee prachtige kindjes. Er hangt een sticker op zijn Lada: I love Tibet. Hij reutelt altijd over geld, en zij over dat ze er geen hebben.

22/07/1999
Piombino

Heel de dag gelezen. Naar het strand geweest. Een Duits meisje gezien met de mooiste borsten die ik ooit gezien heb. Ik wist niet dat zo'n volmaakte borsten écht bestaan. Maar sexy was het niet. Er is een Duits koppel naast me gekomen. Een stugge man en een zeer vriendelijke vrouw. Ze ziet de Duitse titel van mijn boek en spreekt me aan. Maar ik ben in dat boek aan het eind gekomen en het gaat alleen nog maar over ellende en folteren en dood. Ik heb helemaal geen zin in een Duits gesprek. Ze biedt me een halve cavaillon aan, die ik zwijgend opeet. Ze bekijkt me nog eens goed, en besluit dat ik een wereldvreemde loser ben.
Er is een Poolse bus toegekomen met jongeren. Lap, daar is de rust weg!
Maar neen, die jongens en meisjes zijn zéér rustig. 's Avonds zingen ze en enkelen spelen gitaar. Wat een leuke sfeer!

23/07/1999
Piombino

Vanmorgen zat ik in de vroege zon een koffie te drinken. De eerste Poolse meisjes verdwenen in de nevel naar de toiletten. Er was een bijzonder mooi meisje met blond krullend haar dat door de gouden zon in vlam werd gezet. Ik nam er een foto van, het was net een schilderij.
Nu weet ik waarom schilders meestal bij de ochtendzon schilderen. De kleuren zijn veel mooier. Stil droom ik van een leven met een vrouwtje dat in de tuin eitjes gaat rapen, en het ontbijt klaar maakt. Het kan niet anders of er komt een tijd dat ik gelukkig ben.
Ik ben hier graag, maar ik moet dieper het land in. Richting Rome.
Die Duitse vrouw blijft heel vriendelijk. Ik bedenk dat mijn ware echt wel een vriendelijke zal moeten zijn.

24/07/1999
Talamone

Honderd kilometer gereden. Twee bergjes over, pal in de wind, naar Grosseto.
Weer niet goed op de kaart gekeken. Ik kan niet anders dan een stuk op de autostrade rijden. Gelukkig gaat het bergaf en zit de wind in de rug. Nooit heb ik vlugger gereden. En maar claxonneren, en caravans die nog kilometers slingerden van mij te ontwijken. Ja zég!
Eigenlijk zit ik nu al ter hoogte van Bolsano. Ik heb nog 10 dagen tijd.

25/07/1999
Talamone

Slecht geslapen. Overal pijn.
Bewolkte dag. Eindelijk. Een overdosis zon gehad.
Vanavond ga ik eens naar Johan bellen. Hij maakt zich vast zorgen. En ja, met zo'n dag als gisteren heeft hij daar zeker reden toe. Ik begin de pint die we samen op een terrasje aan de kerk van Castel Giorgio gaan drinken steeds groter te zien. Een extra large, dus.
Waar sta ik nu met mijn plannen?
Als ik wil schilderen zal ik mijn duivels moeten ontbinden.
Ik zal gebetonneerde wallen rond mij moeten slopen. Er zit een vulkaan van emoties in mij.
Die moeten los. Ik zal een ander man worden. Ten aanval!

26/07/1999
Ansedonia

In mijn Trotter zie ik dat ik niet ver van Capalbio ben. Daar is een beeldenpark van Niki de St. Phalle. Dat wil ik zien! Mijn dochter maakte haar eindwerk over haar op de kunstakademie, en ik heb haar veel geholpen. Ik rijd die heuvel op, maar ik zie niets. Weer naar boven, nu langs de andere kant. Weer niets. Ik vraag een oude man waar dat beeldenpark is. Niki kent hij niet. 'Scultura' zeg ik, en teken grote borsten op mijn smal lijf. Aha! Hij wijst naar beneden. Je kan die beelden vanaf de straat zien staan. Ik heb geen zin om te betalen om ze ook nog eens van dichtbij te zien. En daarbij, ik ben stikjaloers...
Ik bedenk dat ik eigenlijk wel graag in Italië ben. Nog liever dan in Frankrijk. Italianen zien dat wel graag, een fietser. Ik heb er amper enkele gezien. Wel eens twee flinke Amerikaanse, 't kunnen ook Australische geweest zijn, meisjes. Ze staken me voorbij, ik probeerde hen bij te houden, maar ik heb het moeten opgeven. En ook wel eens échte wielerfanaten, met een gestroomlijnd atletenlijf, die het alleen deden uit verveling. Dat was toch een ander gezicht dan het mijne: een stadsfiets met 50 kg bagage en daarop een groot vraagteken met grijs haar...

Een lang verhaal vervolg... vervolg

18/07/1999
Pisa

Ik moet ballast kwijt, veel te veel spullen mee, die ik over die heuvels moet sleuren.
Verdwijnen: een badhanddoek, een jeans, douchesleffer (omdat ik er onderweg één kwijtgeraakt was), een regenjasje (omdat het nooit regent).
Een doordeweekse camping. Een oudere man (50) valt mij op, hij heeft aan zijn tent een vogelkooi met kanarie hangen en een plastic zakje met goudvis.

19/07/1999
Pisa

Vandaag naar Lucca gereden. Mooi stadje. Als ik boven ben neem ik wat foto's van wolken.
Wat is de lucht toch mooi blauw in Italië, azuurblauw, Azurri, jaja.
In de supermarkt zie ik mezelf in een spiegel. Ik moest twee keer terugkeren om zeker te zijn dat ik het was. Mijn haar in de wind, moe, geen hangborsten meer, geen buik meer, alleen nog 100 meter rimpels.
Terug naar Pisa. Ik wil die toren wel eens zien.
Ik val scheef als ik een straatje insla en hem zie staan.
Mooi!
Ook de gebouwen errond.
En al dat marmer!
's Avonds vraag ik me af hoever het nu staat met mijn Odysee, de tocht die ik maak om mezelf tegen te komen. Ik vraag me af of de oplossing niet nabij is. De kunststeden zijn het in ieder geval wel: Lucca, Sienna, Firenze...

Een lang verhaal vervolg...

Ik moet je vertellen dat ik twee boeken bij had: Die rote Kapelle, en Zeven jaar in Tibet.
Het eerste boek gaat over een spionagenetwerk dat in Brussel héél succesvol was tijdens de tweede oorlog, en geleid werd door een Belgische Pool.
In het begin van dat boek was het een buitengewoon succesverhaal, ze infiltreerden tot in de top van het nazi-regime, en hadden een énorme impact op wat komen moest.
Ik vond dat héél spannend.
Maar toen werden ze ontdekt, en werd het héél gruwelijk, en het ging van foltering naar marteling en erger.
Ik raakte er helemaal depressief van.
Het tweede boek (vooral bekend door de film met Brad Pitt) begon héél slecht, maar het werd allengs steeds beter.
Ik werd daar optimistisch van...
Zo, nu zal je begrijpen dat het een rit van hoogtes en laagtes was, letterlijk en figuurlijk.

Een lang verhaal

Om een lang verhaal lang te houden, zal ik stukken uit mijn reisdagboek plaatsen, om heel de voorgeschiedenis van Fredje te vertellen.


Na mijn lagere humaniora wilde ik de kunsthumaniora in St.-Lucas Gent volgen. Maar dat mocht niet van mijn moeder, ik moest eerst een 'normale' humaniora volgen. En daarna nog liefst een normale studie, zoals onderwijzer, of zoiets. Maar als 18-jarige trok ik autoliftend naar Gent en schreef me in. Omdat ik geen tekenbasis had, volgde ik eerst een voorbereidend jaar, waarin alle technieken aan bod kwamen. Dan naar de richting publiciteit-fotografie.
Maar mijn technische kwaliteiten waren nog niet goed genoeg, en ik diende te verhuizen naar de richting monumentale kunsten. Dat was een amalgaam van een beetje vanalles, het voornaamste was dat je het goed kon uitleggen. Hetgeen van pas kwam. Het was de tijd van de 'conceptuele kunst': het idee was belangrijker dan de uitvoering...
Maar ik wilde absoluut geen kunstenaar worden. Dat stond zo een beetje gelijk met in de goot gaan liggen.
Ik nam een kunstgalerie over en begon daar ook antiek bij te verhandelen, allez, ik was een kunst- en antiekhandelaar geworden.
Mooi gezinnetje, twee kindjes.

1995
45 jaar: midlife crisis!
Ik ging alleen wonen. Twijfelde tussen schilderen en schrijven.
Maakte wat schilderijtjes, wolken.
Eerst landschappen met wolken, later zonder landschappen.
Maar die schilderijen waren leeg. Ze leefden niet. Er zat geen ziel in.
Crisis! Was ik wel een kunstenaar?

1999
Ik besloot te doen hetgeen veel kunstenaars voor mij gedaan hadden: naar Italië, het land van de hergeboorte: de renaissance. Met de fiets en een tentje. Dàt zou me de tijd en de inspiratie geven om mezelf tegen te komen, en eens een goed gesprek met me te hebben.
Toeval of niet, mijn lievelingsbroer was ook zinnens naar Italië te trekken, de Abruzzen, met zijn campingcar. Ik kocht een fietsrek, snoerde mijn fiets op zijn achterwerk en schreef mezelf in als chauffeur van dat gemoedelijke gezinnetje.

12/07/1999
Garda Meer
Heel de nacht gereden.
An wordt wakker.
'Waar zijn we al?'
'Trentino'
'Amaai, da's niet ver van het Garda Meer, daarheen!'

13/07/1999
Om het fietsen wat gewoon te worden beloof ik vlees te gaan halen voor de BBQ.
Geen beenhouwer te vinden. Ik stap een winkel binnen en probeer uit te leggen dat ik vlees wil. Maar hoe zeg je dat nu in het Italiaans? Ik sta daar in mijn arm te bijten en te smekken, en die man zijn ogen worden steeds groter.
'Nicht verstanden', zegt hij.
Haha, hij spreekt Duits!
'Fleish, Würste!"
Hij wijst naar een baantje, de bergen in, dat zo steil is als de torens van de Dom van Keulen.
Dan maar teruggereden van waar we kwamen, ik had zo'n 10 kilometer terug een supermercado gezien.
Alles diepvries. Weer naar de camping. Alles prima.

14/07/1999
Emilia Romagna
Parco Naturale
Tentje opgeslagen in dit natuurpark, vrij gecampeerd.
Wel goed gaan eten: morgen is het An en mijn verjaardag.

15/07/1999
Toscane
Firenze
Lamporecchio
Camping Barco Reale
Overleg. Morgen trekken ze er vandoor. Dan sta ik hier alleen.
We nemen de kaart van Italië, ik laat mijn wijsvinger een looping maken en punt hem op een plaatsje: Castel Giorgio. Dààr spreken we af op 04/08 om 14h aan de kerk.
Negentien dagen om eens met mezelf alleen te zijn.
49 jaar, wat te doen met mijn leven?

Firenze.
16/07/1999
Lamporecchio
Camping Barco Reale
Daarjuist afscheid genomen. Wasje gedaan. Er zijn 4 Italiaanse madammen met twee tentjes toegekomen, die zich naast mij installeren. Dat betekent tetten en tetteren...

17/07/1999
Het is weekend, er zijn veel tenten bijgekomen. Mijn eerste koffietje gemaakt op mijn mini-vuurtje. En dan mijn eerste maaltijd: pasta met truffels, lekker! En de fles Italiaanse Cabernet die Johan cado deed: ook lekker! Het leven is simpel als het mooi is, en misschien ook omgekeerd.
Vannacht heb ik héél intens gedroomd. Het ging over een meisje dat ik vroeger kende, een zachtaardig blondje met een sterk karakter. In mijn droom deed ze iets in het toerisme. Ze moest het stadhuis versieren, en ze vroeg me om haar te helpen. Ik moest tralies wegnemen, zodat ze betere foto's kon nemen. Maar dat lukte niet goed. De tralies waren van smeedijzer en ik moest toestemming vragen aan een ambtenaar, maar niemand voelde zich bevoegd om een beslissing te nemen.
Dan had ik een droom waarin ik mensen ging bezoeken, in heel gewone wijken en huizen in de middenklassebuurt van bungalow's. Ik moest er iets doen met schilderijen en kaders.
En dan een droom waarin ik deelnam aan een soort natuurritueel met een zeer vredige stemming en een allesoverheersende beige kleur.
Al slapend besefte ik hoe echt het is op de grond te slapen. Ik duwde mijn matras weg en voelde het echte contact met de aarde. Zo moest het zijn: aarding, zodat alle negatieve energie kon wegvloeien.
Ik heb 12 uur geslapen.
Nu zal ik rustig worden.

Fredje

Help!

In de vorige eeuw, 1999, was ik laureaat van de wedstrijd 'Kunst in de Buurt' ingericht door de dienst Kunsten van de stad Gent.
Ik koos ervoor van het ontwerp in te dienen als team, met mijn dochters.
Dat was een soort cadootje voor hen.
In mei 2002 werd het ingehuldigd.
Het heeft heel wat van me gekost om dat project te realiseren. Maar ik heb er geen spijt van.
Nadat er vandalisme werd vastgesteld, moest ik via de pers vernemen dat de dienst Kunsten overweegt om het dan maar af te breken.
Daarom start ik nu deze weblog.
Regelmatig zal ik hier het hele verhaal posten van het ontstaan, het maken en het wedervaren van het kunstwerk dat nu gewoon de naam Fredje kreeg, omdat het in de Frederik Burvenichstraat staat.
Veel leesplezier!
Geert

Hallo iedereen

Wie is Fredje?